Możesz pomóc
najbardziej potrzebującym.

„Moją jedyną radością, zanim straciłam wzrok, był amatorski teatr. Pozwalał mi odgrywać role, których życie dla mnie nie przewidziało. Na scenie przez chwilę byłam kimś innym. Wcielałam się w bohaterki, które mają co jeść i noszą czyste ubrania. W graniu najgorszy był moment zejścia ze sceny. Kiedy zmywałam makijaż, przypominało mi się, do czego wracam. Nie ma sztuki, która opisywałaby życie takich osób jak ja. No bo kto chciałby oglądać prawdziwą biedę?”

– Jadwiga, 54 lata, od dwóch jest niewidoma. Aby przeżyć, sprzedaje kwiaty na rogu ulicy. To jej jedyne źródło dochodu.

W tym domu los nie oszczędził nikogo. Pani Natalia urodziła się z krótszą ręką, a jej córka Patrycja ma zdiagnozowaną padaczkę i rozwiniętą niepełnosprawność intelektualną. Nawet wnuki pomimo młodego wieku poznały już, czym jest cierpienie: 8-letni Maciek ma zaćmę, a 6-miesięczny Igor walczy z nowotworem. Splot tragicznych okoliczności sprawił, że skrajna bieda zadomowiła się tu na dobre. 

Gdy Wolontariusze Szlachetnej Paczki pytają o potrzeby, cała rodzina zbiera się przy stole. Pani Natalia kładzie na nim kilka kartek. To listy niezrealizowanych zakupów. – Żeby chociaż trochę jedzenia i środków czystości dostać, to już będzie łatwiej.

– A co chciałaby pani dla siebie? – pyta Wolontariuszka.  – No ta pralka z wirowaniem, żeby nie wyciskać ręcznie prania – mówi pani Natalia.    – To największe marzenie?

Pani Natalia zastyga w bezruchu, myśli chwilę, po czym w jej oczach pojawiają się łzy. 

– Jakbym mogła tak nagotować bigosu z wnukami i pokazać im jak to jest wspólnie szykować wigilię…– wyznaje poruszona.

– Mój dzień zawsze wygląda tak samo. Wstaję o 4:30 i biorę zimny prysznic, żeby więcej ciepłej wody zostało dla dzieci. Latem to nawet przyjemne. Później robię im kanapki. Kroję drobno wędlinę lub ser, mieszam z margaryną i dodaję przyprawy. Taka pasta jest wydajniejsza, żeby zrobić obkład. Sama zjadam skórki obkrojone z kanapek i piję rozpuszczalną kawę. Dopiero wtedy budzę dzieciaki, pilnuję, by się umyły i ubieram je. W pracy muszę być o 7, więc do szkoły prowadzę je na 6:30. Na szczęście otwierają ją wcześniej, więc wiem, że czekają na lekcje w ciepłym. Ostatnio dostały dofinansowanie obiadów na stołówce, to jeden kamień spadł mi z serca. 

Ktoś powie, że wszystko u nas kręci się wokół jedzenia, ale jak się żyje za 1000 zł, trudno myśleć o innych sprawach. Nie ma nic gorszego dla matki niż głodne spojrzenia. Z wieloma rzeczami sobie poradzę, ale najtrudniej zapełnić puste szafki. Będziemy ogromnie wdzięczni za żywność z długim terminem, ciepłe ubrania, przybory szkolne, kolorowanki i książki. Bo zimą najbardziej obawiamy się długich wieczorów.

A jak nie ma co do garnka włożyć, to przynajmniej pokolorujemy. 

O świcie rozlega się w domu płacz. To 3-letnia Malwinka, której przyśnił się kolejny zły sen. Do pokoju wbiega jej mama Dorota. Jedyne co może zrobić, to delikatnie głaskać córkę po policzku, szepcząc do ucha słowa ukojenia. W normalnej sytuacji zapewne wzięłaby córkę na ręce, mocno przytuliła i zaczęła kołysać. Musi być jednak delikatna, bo Malwinka choruje na zespół chorób neurodegeneracyjnych. Starszy brat Malwinki, Kacper, również choruje – na niedosłuch oraz astmę.

Po pokryciu kosztów leczenia na głowę zostaje 276 zł. – To nie są pieniądze, które możemy wydać ot tak. Większość badań i specjalistycznych wizyt musimy realizować prywatnie – mówi głowa rodziny, pan Karol. Dla siebie rodzice nie pragną niczego więcej niż zdrowia dzieci. Może gdyby czasu było więcej, pani Dorota zrobiłaby kurs krawiecki, by pracować z domu i dorobić. Plany na przyszłość? – Oczywiście, że mam! Będę tak długo jeździła i szukała lekarstwa dla mojej córki, aż znajdę. Nie poddamy się i dowiemy, dlaczego jest niepełnosprawna i jak możemy to zatrzymać.

Nie ma nic gorszego, jak patrzenie na dziecko, które powinno się zdrowo rozwijać, a jego stan pogarsza się z dnia na dzień.