Ma 80 lat i mieszka sama na wsi. Niedawno złodzieje splądrowali jej mieszkanie i zabrali oszczędności. Choruje. Po odliczeniu kosztów utrzymania na życie zostaje jej 200 zł. 6,7 zł na dzień, na przeżycie.
Bieżąca woda
Bieda – namacalna, fizyczna, której konsekwencją bywa głód,
chłód i beznadzieja – wciąż jest w Polsce realnym problemem,
z którym zmaga się kilka milionów Polaków.
Najczęściej w ciszy, nie krzycząc.
Co roku odkrywają ją wolontariusze Szlachetnej Paczki.
Docierają do konkretnych ludzi, poznają ich historie.
Dają możliwość, by opowiedzieli o swoich zmaganiach, ale i marzeniach.
I wracają z pomocą od darczyńców!
Raport to zapis tego, co zobaczyli i usłyszeli.
Tematem tego raportu nie jest bieda.
To raport o ludziach, którzy jej doświadczają.
Nie jest w stanie pracować, bo jej 22-letni syn, Bartek, wymaga całodobowej opieki. Ma autyzm, znaczny stopień niepełnosprawności intelektualnej i nie potrafi samodzielnie się wypróżnić. – Jedyne, czego pragnę, to żyć choć o jeden dzień dłużej od niego. Nie mogłabym go zostawić samego – wyznaje.
Nie mam marzeń. Boję się ich. Zresztą, są ważniejsze sprawy – kończy.
Pierze we „Frani”. Poza tym pracuje w sklepie, dorabia przy zbiorze ogórków, sama wychowuje córki i syna oraz opiekuje się niewidomą matką. Dzieci dobrze się uczą, kąpią się w misce i potrzebują butów na zimę.
Fajnie byłoby mieć łazienkę – mówią.
Ma 70 lat i od dziesięciu wszystkie swoje siły poświęca opiece nad mężem – przykutym do łóżka, chorym na Alzhaimera, wymagającym nieustannej opieki. Pani Gabriela jest z nim przez całą dobę. Karmi go, myje, przewija i ma nadzieję, że będą ze sobą jak najdłużej. A on? Czasem udaje mu się poruszyć ustami, by podziękować dziewczynie, w której zakochał się pół wieku temu.
Marzy o materacu przeciwodleżynowym z pompą oraz elektrycznej maszynce do golenia.
Pracuje dorywczo, ma już 60 lat, nikt nie chce go zatrudnić, więc zbiera butelki, sprzedaje je, czasem u kogoś sprząta. Ma siostrę. Jest upośledzona umysłowo w stopniu lekkim i też nie ma pracy. Wspierają się, ale z najwyższym trudem udaje im się związać koniec z końcem. Ale nie narzekają.
Marzy o rękawiczkach, bo zbierając złom całą zimę, odmroził sobie ręce.
Uwielbia tańczyć. By się wykąpać, raz w tygodniu chodzi do MOPS-u. Im bliżej zimy, tym częściej myśli, skąd wziąć na opał. Ma 40 lat, lekkie upośledzenie i rentę. Po uiszczeniu stałych opłat na życie zostaje jej 12 zł na dzień.
Marzy o kołdrze, suszarce i podróży do sanatorium.
Ma wielkie ambicje i braci w domu dziecka. Ich rodzice zapili się 6 lat temu. Uczy się, jakby od tego zależało jej życie. Szkołę ukończyła z najlepszą średnią. Mówi, że przydałby się jej mikser, żeby czasem upiekła ciasto i zawiozła chłopakom.
Marzy o domu z ogródkiem i tuzinie dzieci.
Na wybory chodzi zimą. Do apteki (cierpi na cukrzycę i reumatyzm) albo do sklepu obuwniczego. Kupić opał czy jedzenie w dyskoncie? Wybiera, bo za 600 zł emerytury nie jest w stanie zabezpieczyć swoich podstawowych potrzeb. Ma 71 lat i, na ile stacza jej sił, wciąż pracuje, pomagając sąsiadom w zajęciach gospodarskich w zamian za jajka, ziemniaki czy drewno.
Byłabym zadowolona, jakbym miała kołdrę, buty na zimę i rower – mówi.
na dzień. Tyle lub mniej mają do dyspozycji osoby w co piątej rodzinie włączonej do Szlachetnej Paczki. Tymczasem wg GUS czteroosobowa rodzina (2+2) nie jest w stanie przeżyć miesiąca za mniej niż 1571 zł
rodzin włączonych do Szlachetnej Paczki żyje w mieszkaniach, w których nie ma łazienki
dzieci w Polsce jest zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym
lub więcej wydaje na leki co piąta rodzina włączona do Szlachetnej Paczki, w której żyje przynajmniej jeden chory lub niepełnosprawny
polskich gospodarstw domowych, w których są dzieci, z przyczyn finansowych nie obchodzi uroczystości rodzinnych, np. urodzin
Większość z nas ma ten komfort, by nie stykać się na co dzień z biedą. Ale to nie znaczy, że możemy ją ignorować. W dodatku to komfort złudny. Nieszczęśliwy wypadek, splot niefortunnych wydarzeń, choroba i nagła niepełnosprawność czy wpadnięcie w pułapkę kredytową, to sytuacje, które stają się udziałem również tych, którzy żyli w przekonaniu, że bieda ich nie dotyczy.
Bo bieda to nie patologia.
To doświadczenie, które dotyka ludzi. Ludzi, którzy mają – a przynajmniej mieli kiedyś – marzenia. I nie marzyli o biedzie. To doświadczenie, które dotyka osoby pełne godności i wewnętrznego piękna.
Nie odwracajmy się od nich.
